واقعیت این است که در درون انسان، احساس عرفانی وجود دارد که او را پیوسته، شیفته و عاشق تقرب و نزدیکی به خدا می‌سازد. در جوامع مختلف، انسان‌های بسیاری یافت می‌شوند که در پی یافتن راه‌های تقرب به پروردگارند و عرفان و سلوک الی اللّه را می‌طلبند، به این نیاز و احساس آدمی، روح عرفانی» گفته میشود. این روح هنگامی که با یاد خدا آشنا شد، از آن بهره‌مند گردید و لذت آن را چشید، بسیار حریصانه و عاشقانه مایل است بهره‌های بیشتر ببرد.
نماز، بهترین عملی است که روح عرفانی» آدمی را سیراب می‌سازد و او را به افق‌های واقعی کمال، نزدیک می‌سازد.
نماز، اوج خضوع و خشوع بنده است در پیشگاه مولا؛ نوعی انعکاسِ خواسته‌ها و نیازمندی‌های فقیر در نزد غنی بالذات میباشد.
نماز، ایجاد رابطه و برقراری پیوند یک مخلوق از عالم آفرینش است با آفریننده هستی. و گشایش دریچه‌ای است از عالم ماده به جهان ماورای ماده.
نماز، تفسیر خلقت بشر و صحنه تجلی گاه راز آفرینش انسان است. نماز، نفی حاکمیت و طرد سلطه طاغوتیان و تثبیت حاکمیت اللّه» است.
مرحوم علامه مجلسی در بحار الانوار، ج ۷۸، ص ۲۰۳ روایت می کنند:
پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله‌علیه‌و‌آله فرمود: الصلاةُ قربان کل تقی؛ نماز، مایه تقرّب هر انسان پارسا به سوی حق تعالی است»
درباره این سایت