امام سجادعلیه السلام و سایر اسیران را در شام ، در آستانه درب مسجد، نگه داشتند؛
در آن هنگام فردی سالخورده نزدیک آنان آمد و گفت: سپاس خداوندی که شما را کشت و
مردم را از شوکت شما آسوده ساخت و یزید را بر شما مسلط کرد. امام خطاب به وی فرمود:
ای پیر! آیا قرآن خوانده‌ای؟ گفت: آری. امام فرمود: آیا این آیه را خوانده‌ای که
می‌فرماید: قل لا اسئلکم علیه اجرا الا المودة فی القربی» [۱]؛ گفت: خوانده‌ام.
امام فرمود: ما قربی» هستیم. و افزود آیا آیه و آت ذوی القربی حقه» را در سوره
بنی اسرائیل خوانده‌ای؟ او گفت: آری. امام فرمود: ما ذوی القربی» می‌باشیم. سپس
فرمود: آیا این آیه را خوانده‌ای واعلموا انما غنمتم من شی ء فان لله خمسه و
وللرسول ولذی القربی»؟ [۲] گفت: آری. امام فرمود: ما مصداق همان قربی» هستیم.
آنگاه امام از وی پرسید: آیا آیه انما یرید الله لیذهب عنکم الرجس اهل البیت و
یطهرکم تطهیرا» [۳] را خوانده‌ای؟ آن پیر مرد پاسخ داد: خوانده‌ام. امام فرمود: ای
پیر! ما اهل بیتی هستیم که خداوند آیه طهارت را به ما منحصر نموده است.
آنگاه آن
مرد شامی لحظه‌ای ساکت و نادم ماند و گفت: خدایا! از آنچه به او گفتم و از بغضی که
از این‌ها داشتم، به تو پناه می‌برم. خدایا! من از دشمن محمد و آلش بیزارم. [۴] [۵]
[۶]
۱. ↑ شوری/سوره۴۲، آیه۲۳.
۲. انفال/سوره۸، آیه۴۱.
۳. احزاب/سوره۳۳،
آیه۳۳.
۴. الفتوح، ابن اعثم، ج۵، ص۱۳۰.
۵. اللهوف، سید بن طاووس، ص۱۰۲.
۶. مقتل خوارزمی،اخطب خوارزم ، ج۲، ص۶۱.
درباره این سایت