آیا تشبیه بعضى انسان‏ها به حیوان در قرآن، جسارت و ناسزاگویى نیست؟

با نگاهى به منافع حیوانات و عملکرد بعضى انسان‏ها، تشبیه اولئک کالانعام بل هم اضلّ»( سوره اعراف، آیه 179) را حقّ و منطقى مى‏یابیم؛ 

گران‏ترین لباس انسان، ابریشم، از حیوانات است. 

مهم‏ترین غذاى انسان، شیر و عسل و گوشت و ماست، از حیوانات است. 

حیوانات وسیله بارکشى و شخم زدن و منبع درآمد و اشتغال هستند. 

تمام کارخانه‏ هاى پشم ریسى، چرم سازى، لبنیاتى و مرغدارى ودامدارى‏ ها کارشان به حیوانات وابسته است. 

حیوانات بعضى معلّم بشرند. کلاغ، دفن مرده را به فرزند آدم و نسل او آموخت. 

بعضى گزارشگر انبیا مى‏ شوند؛ هدهد گزارش انحراف مردم سبأ را نزد حضرت سلیمان آورد. 

بعضى محافظ انبیا مى‏شوند؛ تار عنکبوت پیامبر اسلام را در غار حفظ کرد. 

حیوانات قابل تربیت و آموزش هستند و لذا شکار سگى که آموزش دیده حلال است. 

حتى حیوانات آزار دهنده مثل مار، تنها کسانى را مى‏ گزند که به آنها نزدیک شده باشند. 

با توجّه به مطالب فوق، آیا انسان‏هایى که از دور، مردم آزارى مى‏ کنند و مناطق دور دست را بمباران و موشک‏باران مى‏ کنند، از مار بدتر نیستند؟ 

افرادى که شبانه روز براى مردم حیله و خدعه مى‏ کنند و به خاطر رسیدن به هوس هاى بى انتهاى خود نسل انسان را به تباهى مى‏ کشند، از حیوانات بدتر نیستند؟ 

آدم‏هایى که یک تنه صدها پرونده جرم و جنایت دارند، از درّنده‏ ترین حیوانات پست ‏تر نیستند؟